22 december 2018

Fijne feestdagen

Al mijn bloglezers wens ik hele fijne feestdagen en begin van het nieuwe jaar.


Fotoalbum Dolomieten

De afgelopen weken heb ik foto's laten zien van mijn trip naar de Dolomieten. Verdere foto's staan in mijn album, dat je hier kunt bekijken (als je in het album klikt op één van de foto's kun je alle foto's schermgroot bekijken).

15 december 2018

Maanbeschenen landschappen

Fort Bragg, Californië. 10 sec bij f/8 en ISO 800, brandpuntsafstand 35mm.
Tijdens de reis door de Dolomieten kwamen we op het idee om een foto te maken van een landschap dat door de volle maan wordt beschenen. Tijdens een reis door Amerika had ik dat een keer gedaan, en die foto, hierboven, vond ik best intrigerend. Later heb ik meer foto's gezien, die bij maanlicht waren genomen, en die ik ook erg fraai vond.

Dus toen we volle maan hadden, en een onbewolkte lucht, zochten we een plek, die in het donker goed te bereiken was en een aardige compositie bood. De zon ging om half 8 onder, en we gokten, dat het zonlicht na half 9 geen rol meer zou spelen. Dus rond die tijd, en na een eenvoudige, doch voedzame maaltijd, zijn we er naar toe gegaan. Temperatuur rond het vriespunt. Een beetje experimenteren met de belichting, en het standpunt, hoge ISO kiezen om voldoende licht te vangen. Het resultaat was een perfect belichte foto. In de nabewerking heb je dan de keus. Zoals de foto hier te zien is, is hij iets lichter dan toen we er waren. Daardoor kun je wel alle details goed zien.

Passo Sella, rechts de Langkofel. 15 sec, f/5,6 en ISO 3200. Brandpuntsafstand 22 mm.


Unieke foto maken op afgelegen plek



1/8 sec bij f/16 en ISO 100. Brandpuntsafstand 16 mm.

Tijdens onze tocht door de Dolomieten zijn we naar een plek gegaan, waarvan we in een boek een foto hadden gezien. Om daar te komen zijn we eerst een bergpas opgereden, de Passo Rolle. Aangekomen hebben we de omgeving verkend en wat foto's gemaakt. Maar de plek die we zochten vonden we niet. Toen we doorreden naar een volgende plek, zagen we ineens een weggetje, onverhard, dat verder de bergen in liep. Op de terugweg, toen we weer over de pas kwamen, zijn we dat weggetje opgereden. Tien minuten verderop kwamen we inderdaad op de plek die we zochten. Daar hebben we deze prachtige foto gemaakt, na een uurtje wachten op het rode licht van de zonsondergang en een ogenblik windstilte op het water. Heel blij. Maar het gevoel dat we een unieke foto hadden gemaakt, was door de aanwezigheid van een hele kudde fotografen toch wel een beetje verdwenen...

10 december 2018

De drie kantelen van de Dolomieten

De Dolomieten zijn bekend door hun kale bergpieken en bergformaties. De meeste zijn per voet goed te bereiken vanaf hoge parkeerplaatsen. Met goed bedoel ik wel via stevige wandelingen van 1 tot 2 uur met honderd of tweehonderd hoogtemeters. Eén van de bekendste formaties is de Drei Zinnen, vertaald de drie kantelen, de Italiaanse naam is Tre Cime di Lavaredo.






We zijn er naar toe gelopen, en deels er omheen . Onderweg kom je langs een hut, de Rifugio (schuilhut) de Lavaredo, ook op de eerste foto te zien. Bij de tweede foto lag ons eindpunt. Het was goed weer, maar nadat de zon achter de toppen verdween, werd het koud, en begon de mist op te trekken, zie de derde foto. In de verte zie je de volgende refugio, de Drei Zinnenhütte. In het halfduister, en door de mist zijn we terug gelopen naar de auto.



Op de laatste foto zijn de Drei Zinnen ook te zien, maar nu vanaf een afstand. Ook hier hebben we een uur geklommen naar een bergtop om dit uitzicht te zien. Om de locatie enigszins aan te geven: tussen waar we stonden en de Drei Zinnen loopt door het dal de hoofdweg naar Cortina d'Ampezzo.