zaterdag 13 augustus 2016

Zwart-wit foto's

Soms kijk ik of een foto beter overkomt in zwart-wit, en soms wordt ik getroffen door de indruk die de foto dan op mij maakt. Een zwart-wit foto kan beter overkomen, mooier zijn, het onderwerp beter tot uiting laten komen of de ervaring van de fotograaf beter over laten komen. Zwart-wit geeft op zich ook een bepaalde sfeer, stemming, en vaak ook een associatie met ouderwetse fotografie. Dat kunnen allemaal redenen zijn om een foto om te zetten in zwart-wit.

Edinburgh, Royal Mile. 1/400 sec bij f/10 en ISO200; 135 mm brandpunt, Nikon D800
Een zwart-wit foto is eenvoudiger om te bekijken dan een kleurenfoto, een deel van de informatie, de kleur, wordt weggelaten. Maar niet alle foto's worden er beter van. Om te overtuigen in zwart-wit, zal er voldoende contrast moeten zijn, liefst ook door licht en schaduw. En de verdeling van die contrasten over het beeld moet dan ook aangenaam zijn (compositie).

In bijna alle programma's om foto's te behandelen, is het mogelijk om een kleurenfoto om te zetten naar zwart-wit. Sommige programma's geven je ook de mogelijkheid om ook dan nog de verschillende kleuren, waarvan de informatie nog steeds beschikbaar is, te beïnvloeden; op die manier kun je het eindresultaat nog flink beïnvloeden, en de foto spannender maken.

Deze foto trof me, een week nadat ik hem had omgezet in zwart-wit. Klik er op, zodat je hem op het volle scherm kunt bekijken. Hieronder de kleurenfoto.

De waag in De Rijp; fotonabewerking

Meestal is een foto in volle kleur het mooiste om een beeld vast te leggen. Maar soms geeft dat te veel aan indrukken, waardoor de hoofdzaak een beetje verloren gaat. Zo'n foto maakte ik afgelopen week in het stadje De Rijp in Noord-Holland, ergens tussen Amsterdam en Alkmaar. Een klein stadje met de bloeitijd in de zestiende en zeventiende eeuw, toen het nog een grote haven had, en vissers thuiskwamen met haring en walvis.





De foto laat de Waag zien. Leuk om naar binnen te gaan, nog helemaal in de oude stijl; nu zit de VVV er in. Op de foto, die ik heb gemaakt met mijn iPhone, lijkt het of alles schots en scheef staat; welnu, dat is de werkelijkheid, dat ligt niet aan de foto. Destijds was het gebruikelijk om de voorgevel voorover te laten hellen, vermoedelijk om het gemakkelijker te maken om spullen op te hijsen naar de hogere verdiepingen.

Om de nadruk te leggen op het gebouw en de ophaalbrug, en niet al het andere, heb ik de kleuren er voor een groot deel uit gehaald; alleen rood heb ik oorspronkelijk gelaten. Daardoor wordt een beetje oude sfeer gecreëerd, die bij het onderwerp past.

Je kunt nog een stapje verder gaan, en de foto omzetten naar zwart-wit; in dit geval vond ik het resultaat iets minder. Ter vergelijking de oorspronkelijke foto en een zwart-wit-versie (klik op de foto om hem op het volle scherm te zien)


. In een andere blog van vandaag laat ik een foto zien, die wel overtuigt in zwart-wit.

zaterdag 6 augustus 2016

Ze was mooi: in het Johann-Strauss-Orchester Salzburg

In Bad Gastein wordt in het zomerseizoen door de toerisme-organisatie een cultureel programma georganiseerd. In juni bestond dat uit gratis concerten van het Johann-Strauss-Orchester Salzburg. Een orkest met elf muzikanten. Het wordt geleid door professor Baldur Pauss, die dat al 20 jaar doet, en nu de eerbiedwaardige leeftijd van 85 heeft bereikt. Een man met gevoel voor humor, en elk muziekstuk werd ingeleid met een boeiend verhaaltje.

Wij zijn er op een middag naar toe gegaan. Het concert vond bij mooi weer buiten plaats, maar in onze dagen was het weer niet stabiel genoeg, en dus zaten we in het statige hotel d'Europe, waar ik in mijn  voorlaatste blog wat foto's van heb laten zien.

Al gauw na de start van het concert werd mijn aandacht getrokken door een jonge violiste. Een knap gezicht, heel geconcentreerd spelend, en het licht van een spotje verlichtte precies de buitenlijn van haar gezicht. Ik kon mijn ogen er niet meer van afhouden, ik moest naar haar blijven kijken. Als ik daar een foto van kon maken! Maar met een iPhone op tien meter afstand doe je niet veel; mijn Nikon lag op de hotelkamer.... De volgende dag zijn we er in de avond weer naar toe gegaan, weer zonder fototoestel. Je kunt toch niet midden in een concert vanaf je stoel mooie portretfoto's maken?

De volgende dag werden we in de middag tijdens het winkelen overvallen door een hoosbui. De enige schuilplaats die we konden bedenken, was het concert van die dag in dezelfde ruimte. Dus voor de derde keer zaten we er weer. En: nu had ik wel mijn camera bij me met mijn 90 mm macrolens. Niet ideaal, maar wel bruikbaar. Pech: de spotjes deden het niet, dus het mooie licht was er niet. Toch maar aan de slag gegaan. Foto's gemaakt op ogenblikken met hoog geluidsvolume, anders zouden mijn klikken te veel opvallen.

Uiteindelijk ben ik redelijk blij met de portretten. Met de serie heb ik de organisatoren en het orkest blij gemaakt.