Vandaag is het oudejaarsdag, dat betekent dat morgen weer 10.000 mensen de nieuwjaarsduik gaan nemen. Om alvast een beetje in de stemming te komen, deze foto's van golven aan het Scheveningse strand bij de Zuidpier. Omgezet in zwartwit krijgen ze een ander karakter.
Voor de fotografen: de foto's zijn bewerkt met het NIK-filter Silver Efex Pro 2, en daarna nog aangepast.
De tijd vliegt. Het is alweer twee maanden geleden dat ik mijn laatste blogbericht plaatste. Die ging over dubbelbeelden, een techniek die onder andere gebruikt kan worden voor impressionistische beelden. Ik wil zo veel andere dingen doen, dat ik te weinig aan het maken van foto's toe kom. Maar het helpen oprichten van een regionale groep van natuurfotografen onder de Nederlands Bond van Vrijetijdsfotografen stimuleert me om weer vaker de camera ter hand te nemen.
Geïnspireerd door foto's uit het blad Natuurfotografie ben ik weer gaan experimenteren met het bewegen van de camera tijdens het fotograferen. Ik wilde foto's maken van de herfst, of beelden waar het herfstgevoel uit blijkt. Deze manier van fotograferen wordt ICM genoemd, wat staat voor Intentional Camera Movement. Omdat er overdag zoveel licht is, dat je bij langere sluitertijden overbelichting krijgt, bracht ik een grijsfilter aan voor de lens om een deel van het licht tegen te houden. De foto's, die ik in dit blog laat zien, zijn gemaakt met een sluitertijd van 4 seconden. In die 4 seconden hield ik de camera min of meer stil gedurende de eerste seconden. Daarna richtte ik de camera ook op andere delen van de omgeving. Op die manier kreeg ik een mengeling van impressies in één beeld. Door veel foto's te maken, en de resultaten te bekijken, krijg je langzaam een idee wat wel en wat niet werkt.
Hierbij drie resultaten, die ik zelf mooi vind, en me meer dan een traditioneel scherpe foto het herfstgevoel geven. Ze zijn alle drie gemaakt in de bossen noord van de dagcamping Austerlitz.
De eerste foto is een dubbelbeeld van de foto's samen met een detailfoto van een takje met blaadjes. Dat beeld maakt voor mij het herfstgevoel compleet.
Wat al langer in Photoshop kon, maar nu ook steeds meer in camera's, is het over elkaar leggen van foto's. Dat kunnen er twee zijn, of ook meer. Mooie, dan wel interessante beelden kunnen op verschillende manieren worden gecreëerd. Eén van die manieren is om eerst een normale scherpe foto te maken, en meteen daarna van hetzelfde onderwerp een tweede foto, die niet scherp is.
Hier laat ik daar enkele voorbeelden van zien. De bovenste is van een treurwilg Je kunt op veel verschillende manieren de onscherpe foto maken: een beetje of heel erg onscherp, en je kunt de focus voor de boom of achter de boom leggen. Als je de twee foto's in de camera kan samenbrengen, kun je gelijk het resultaat zien; als je niet tevreden bent, probeer je net wat anders. Bovendien kunnen de twee foto's ook op meerdere manieren worden gecombineerd: alle lichtwaarden worden per pixel opgeteld, zodat je een lichte foto krijgt, of het gemiddelde kan worden genomen, of van de twee lichtwaarden de lichtste of de donkerste. Achteraf kun je aan de gegevens van de foto niet meer zien hoe ze gecombineerd zijn.
Het derde voorbeeld is een doorkijkje van bomen.
De onderste foto is op een andere manier gemaakt. De boom heb ik vanuit vijf verschillende richtingen gefotografeerd, en elke keer geprobeerd de stam opo dezelfde plek in het beeld te zetten. De achtergrond is dus steeds anders, en die beelden komen door elkaar zichtbaar. Pep
Ventosa is daarmee bekend geworden, en heeft daar ook met andere onderwerpen uitgebreid mee geëxperimenteerd. Zie zijn website https://www.pepventosa.com/.
Dit is een foto van een bloempje met de naam Wildemanskruid, of Pulsatilla Vulgaris. De foto ging viraal op Facebook en ontving in totaal meer dan 15.000 likes. Veel meer dan de landschapsfoto's, waar ik zelf trots op ben; één kwam boven de duizend likes, de rest duidelijk minder. Waarom die ene foto?
Wildemanskruid is licht giftig, maar wordt door homeopaten in lage concentraties gebruikt voor een aantal aandoeningen. De foto is gemaakt in de duinen achter een strand aan de westkust van Schotland bij het plaatsje Achmelvich. Ik heb hem gemaakt met mijn iPhone. Is het een bijzondere foto? Ik heb er wel voor gezorgd, dat de omgeving op de achtergrond te zien is. Verder is het een eenling, de enige in het gebied. Het licht is ook mooi, waardoor alle haartjes op de stelen en de buitenkant van de bloemen mooi oplichten. Bij de linker bloem kun je naar binnen kijken, van de andere de buitenvorm. Ook zitten er nieuwe knoppen aan te komen, en alles bij elkaar zie je alle aspecten van de bloemen en het plantje. Maar verder?
Ik vind het leuk om mijn Schotland-foto's te tonen bij twee Facebook-groepen, die over Schotland gaan: Scotland's Scenery en Spirit of Scotland. Ik heb de indruk, dat die groepen vooral leden hebben, die buiten Schotland wonen, soms wel van Schotse afkomst. Spirit of Scotland heeft 24 duizend leden, Scotland's Scenery 519.000. Ik heb de foto geplaatst tegelijk op beide groepen. Bij Scotland's scenery werd de foto gelijk door de beheerder gedeeld. Dat gaf meteen een boost. Ja, en we weten langzamerhand wel iets van de algoritmes van Facebook: hoe extremer de lof verwoord wordt, hoe hoger de foto bij iedereen op de tijdlijn, dus hoe eerder mensen hem zien. En bij veel likes wordt dat effect versterkt.
Na een week was de storm voorbij, en de teller staat nu op 7300 likes, 279 commentaren en 264 mensen hebben het gedeeld. Bij het kleinere Spirit of Scotland deed hij veel minder: 204 likes. een opvallend verschil.
Een maand later heb ik de zelfde foto op een andere groep gezet: Highland Scenery, met 59.000 leden, één tiende van het aantal van Scotland's Scenery. Maar ook daar scoorde de foto meer dan 7500 likes, met 212 opmerkingen, en 180 keer werd hij gedeeld.
De foto heeft kennelijk toch iets bijzonders voor veel mensen.
Na onze trip naar Lewis en Harris, eilanden aan de westkust, hebben we nog 10 dagen aan de noordwest kust van het Schotse vasteland gereisd. Dat wil zeggen de westkust noord van Ullapool, en een stuk van de noordkust. Ook daar zijn er heel mooie plekken, waarvan ik een paar foto's wil delen. Ik ben me bewust van het risico, dat ik je begin te vervelen met mijn "vakantiefoto's". Nu maak ik op mijn trips foto's om herinneringen vast te leggen, maar daarnaast probeer ik foto's te maken, waar ik eerder plezier aan heb om naar de foto te kijken, dan dat het me om de herinneringen gaat. Dat zijn de foto's, waar het me in mijn fotografie hobby om gaat, en waar ik me nog steeds in probeer te verbeteren. Dat zijn ook de foto's, die ik in mijn blog met je deel.
Deze foto's zijn gemaakt op het strand van Durness aan de noordkust. Eén van de weinige toeristische plaatsen in het noorden. De foto's zijn gemaakt met langere sluitertijden, waardoor de structuur in het water wordt uitgemiddeld. Dat geeft de foto's een rustige uitstraling. De belichtingstijd bij beide foto's was 15 seconden. Om overbelichting te voorkomen, schroef ik een filter op mijn lens, dat veel licht blokkeert. In de rotsen kun je allerlei vormen herkennen. De onderste foto geeft een overzicht van het strand met de rotsen.
Dit jaar vond ik bomen en omstandigheden, die me in de buurt brachten bij de foto, die ik voor ogen heb. Op twee plekken in Schotland, en thuis in de buurt. Ik blijf nog zoeken elk jaar naar mijn ideale foto.
Soms zie je een beeld en dan denk je: er ontbreekt nog net een finishing touch. De bekende Nederlandse fotograaf Ruben Smit (De nieuwe wildernis, en nu Grutto, de reis van onze nationale vogel) liet eens een foto van een fraai bospad aan zijn vader zien; na een tijdje zei die: waar is het konijn? Als je aan zee zit, zijn er meeuwen, vaker dan konijnen. Het loont dan vaak de moeite om te wachten tot er een meeuw voorbij komt vliegen, die je dan kan proberen te vangen op een mooi plekje in de compositie. Hier twee voorbeelden.
Op veel plaatsen in Schotland kom je zeehonden tegen. Ze vinden een rustig plekje om lekker uit te rusten en een beetje op te warmen. Ze passen ongelofelijk goed in de omgeving. Ze hebben een camouflagepatroon, dat ze haast één maakt met de rotsen waar ze op liggen. Kun je op de onderste foto ook 28 zeehonden tellen? [Tip: klik op de foto om hem te vergroten]
Ook op Harris zijn er prachtige stranden te vinden. Door de gele kleur van het zand, is de zee bij het strand vaak groen van kleur, wat een Caraïbische indruk geeft. Werkelijk prachtig. De bekende stranden zijn Luskentyre / Seilebost en Sgarasta, beide aan de westkust.
We zijn tijdens ons verblijf op Lewis in Schotland op meerdere plekken langs de zuidelijke helft van de westkust geweest. De eerste foto is gemaakt bij de beroemde rotsen in de zee bij Mangersta. We stonden op een klif zuid van de stacks en er stond een strakke wind uit het noorden. Die sloeg tegen de klif aan en werd omhoog geduwd langs de rand van de klif. We konden ons nog net staande houden, maar durfden niet dicht bij de afgrond te komen. Dit soort rotsen in de zee vlak bij de kust worden stacks genoemd.
De laatste foto is gemaakt bij de zanden/stranden van Ardroil Beach bij Timsgarry. De stranden worden ook wel de Uig Sands genoemd; Uig is de naam van de streek daar. Het ligt niet ver van de Mangersta stacks. Op de foto is een deel te zien met grasland, doorsneden door stroompjes, die ontstaan door de in- en uitgaande getijden; vanweg het zoute water worden ze saltings genoemd.
De plattegrond laat zien een cirkel, met aan drie kanten een lijn stenen naar buiten toe. Aan de vierde kant lopen twee parallele lijnen naar buiten, een soort oprijlaan dus. De grootste centrale steen is 4 meter 80 hoog.
We hebben de plek twee keer bezocht: de eerste keer was bij zonsondergang. De volgende dag zijn we terug gekomen. Dat gaf ook de gelegenheid om op een iets hogere plek de geweldige uitzichten te bekijken en te fotograferen. Die iets hogere plekken zijn overigens ook de plekken, waar de wind met harde kracht over je heen komt. De laatste foto is gemaakt met een lange sluitertijd op statief; in verband met de wind durfde ik het statief alleen maar in de laagste stand te gebruiken, uit angst dat het geheel om zou waaien.
