zaterdag 22 december 2018

Fijne feestdagen

Al mijn bloglezers wens ik hele fijne feestdagen en begin van het nieuwe jaar.


Fotoalbum Dolomieten

De afgelopen weken heb ik foto's laten zien van mijn trip naar de Dolomieten. Verdere foto's staan in mijn album, dat je hier kunt bekijken (als je in het album klikt op één van de foto's kun je alle foto's schermgroot bekijken).

zaterdag 15 december 2018

Maanbeschenen landschappen

Fort Bragg, Californië. 10 sec bij f/8 en ISO 800, brandpuntsafstand 35mm.
Tijdens de reis door de Dolomieten kwamen we op het idee om een foto te maken van een landschap dat door de volle maan wordt beschenen. Tijdens een reis door Amerika had ik dat een keer gedaan, en die foto, hierboven, vond ik best intrigerend. Later heb ik meer foto's gezien, die bij maanlicht waren genomen, en die ik ook erg fraai vond.

Dus toen we volle maan hadden, en een onbewolkte lucht, zochten we een plek, die in het donker goed te bereiken was en een aardige compositie bood. De zon ging om half 8 onder, en we gokten, dat het zonlicht na half 9 geen rol meer zou spelen. Dus rond die tijd, en na een eenvoudige, doch voedzame maaltijd, zijn we er naar toe gegaan. Temperatuur rond het vriespunt. Een beetje experimenteren met de belichting, en het standpunt, hoge ISO kiezen om voldoende licht te vangen. Het resultaat was een perfect belichte foto. In de nabewerking heb je dan de keus. Zoals de foto hier te zien is, is hij iets lichter dan toen we er waren. Daardoor kun je wel alle details goed zien.

Passo Sella, rechts de Langkofel. 15 sec, f/5,6 en ISO 3200. Brandpuntsafstand 22 mm.


Unieke foto maken op afgelegen plek



1/8 sec bij f/16 en ISO 100. Brandpuntsafstand 16 mm.

Tijdens onze tocht door de Dolomieten zijn we naar een plek gegaan, waarvan we in een boek een foto hadden gezien. Om daar te komen zijn we eerst een bergpas opgereden, de Passo Rolle. Aangekomen hebben we de omgeving verkend en wat foto's gemaakt. Maar de plek die we zochten vonden we niet. Toen we doorreden naar een volgende plek, zagen we ineens een weggetje, onverhard, dat verder de bergen in liep. Op de terugweg, toen we weer over de pas kwamen, zijn we dat weggetje opgereden. Tien minuten verderop kwamen we inderdaad op de plek die we zochten. Daar hebben we deze prachtige foto gemaakt, na een uurtje wachten op het rode licht van de zonsondergang en een ogenblik windstilte op het water. Heel blij. Maar het gevoel dat we een unieke foto hadden gemaakt, was door de aanwezigheid van een hele kudde fotografen toch wel een beetje verdwenen...

maandag 10 december 2018

De drie kantelen van de Dolomieten

De Dolomieten zijn bekend door hun kale bergpieken en bergformaties. De meeste zijn per voet goed te bereiken vanaf hoge parkeerplaatsen. Met goed bedoel ik wel via stevige wandelingen van 1 tot 2 uur met honderd of tweehonderd hoogtemeters. Eén van de bekendste formaties is de Drei Zinnen, vertaald de drie kantelen, de Italiaanse naam is Tre Cime di Lavaredo.






We zijn er naar toe gelopen, en deels er omheen . Onderweg kom je langs een hut, de Rifugio (schuilhut) de Lavaredo, ook op de eerste foto te zien. Bij de tweede foto lag ons eindpunt. Het was goed weer, maar nadat de zon achter de toppen verdween, werd het koud, en begon de mist op te trekken, zie de derde foto. In de verte zie je de volgende refugio, de Drei Zinnenhütte. In het halfduister, en door de mist zijn we terug gelopen naar de auto.



Op de laatste foto zijn de Drei Zinnen ook te zien, maar nu vanaf een afstand. Ook hier hebben we een uur geklommen naar een bergtop om dit uitzicht te zien. Om de locatie enigszins aan te geven: tussen waar we stonden en de Drei Zinnen loopt door het dal de hoofdweg naar Cortina d'Ampezzo.





vrijdag 30 november 2018

Spiegelingen in het landschap van de Dolomieten

Zoals eerder verteld geven reflecties in foto's altijd iets extra's. Kennelijk vinden we dergelijke symmetrieën in een foto aantrekkelijk. Hierbij enkele foto's uit mijn reis in de Dolomieten.













vrijdag 16 november 2018

Kerkjes in de Dolomieten


Tijdens mijn reis door de Dolomieten zijn we onder andere op zoek geweest naar karakteristieke kerkjes in het landschap. Hierbij een selectie.






dinsdag 13 november 2018

Dolomieten en schuurtjes


Half oktober ben ik met mijn fotomaat Sten en een Zuid-Duitse kennis Detlef naar de Dolomieten in Noord-Italië gereden om mooie foto's te maken. De Dolomieten zijn een bergketen in de Noord-Italiaanse Alpen met 18 pieken van meer dan 3.000 meter hoog. Het gebied omvat een aantal van de mooiste berglandschappen ter wereld met verticale wanden, steile kliffen en een hoog aantal smalle, diep uitgesleten dalen. De Dolomieten staan hierom op de Werelderfgoed lijst van UNESCO.


Je hebt zes dagen, hoe vind je de mooiste plekjes? Wat zijn de mooiste plekjes? Sommige dingen doen het vaak prima in landschapsfoto's: meertjes met spiegelingen, herfstkleuren, schuurtjes en kerken in het landschap, indrukwekkende bergvormen. Dat alles liefst bij afwisselend weer en bij ochtend- of avondlicht. Als leidraad van waar te zoeken hadden we een boek waar de meest fotogenieke plekjes beschreven werden; daarnaast de bergwandelervaring in de Dolomieten van mijn twee reisgenoten. Op die manier konden we een behapbaar reisschema volgen met een balans tussen rijden en buiten zijn, wandelen en foto's maken.

Vandaag de eerste foto's met schuurtjes in het landschap.






zondag 28 oktober 2018

Kom kijken naar de Fotoshow des Vaderlands

Onze Alphense fotoclub Alphoto heeft de kersverse Fotograaf des Vaderlands, Jan Dirk van der Burg uitgenodigd om naar Alphen te komen. Hij presenteert zijn muzikale fotoshow Zie Je Niet Vaak op zondagmiddag 18 november om 15.00 uur in het theater van Parkvilla.  


Iedereen wordt van harte uitgenodigd dit fotospektakel bij te wonen. De toegangsprijs bedraagt € 10. Kaarten kunnen worden gereserveerd via de website van Parkvilla onder Theater.

Zie Je Niet Vaak is een ontregelend muzikaal fotospektakel waarin de zegeningen van onze online beeldcultuur worden gevierd. Het gaat o.a. over catastrofaal hoerenbezoek, wethouders met stekelhaar en soapsterren in de spagaat. 

Van der Burg - o.a bekend van de beeldcolumn Heerlijk Genieten in het Volkskrant Magazine - herschikt de wereld in zijn laptop en komt met verbijsterende resultaten. Hij brengt het begrip diashow rechtstreeks naar een nieuwe dimensie. Als je bent uitgelachen, is je blik op de mensheid nooit meer hetzelfde. Hij wordt muzikaal begeleid door Flavia Faas.

zaterdag 13 oktober 2018

Koop geen spiegelreflexcamera’s meer. De ILC’s hebben de toekomst.


Spiegelloze camera’s hebben de toekomst. Iedereen die nu een serieuze camera wil aanschaffen raad ik aan geen spiegelreflexcamera te kopen. Die hebben het gehad. Alleen professionals die elke paar jaar een nieuwe camera kopen, kunnen nog een reden hebben om er wel een te kopen. Die reden is: autofocus.

Wat is er aan de hand? Spiegelreflexcamera’s hebben een spiegel om het beeld voordat de foto wordt genomen te gebruiken voor scherpstelling en belichting. Alleen bij het nemen van de foto wordt de spiegel opgeklapt en valt het licht rechtstreeks op de sensor.

De afgelopen paar jaar zijn enkele fabrikanten gekomen met spiegelloze camera’s, waarbij de scherpstelling en belichting gebeurt aan de hand van het beeld dat op de sensor valt. Sony met name heeft full frame sensor camera’s geïntroduceerd die prestaties laten zien vergelijkbaar met professionele camera’s. Olympus en Fujifilm doen hetzelfde met APS-C sensoren. Recentelijk zijn Nikon en Canon ook met nieuwe spiegelloze camera’s gekomen. Ook zij zetten nu zwaar in op deze ontwikkeling.

Wat zijn de eerste voordelen van deze Interchangeable Lens Cameras (ILCs)? Gewichtsbesparing: het hele huis met spiegel en opklapmechanisme kan er uit. De lens kan dichter op de sensor komen, waardoor lichtsterkere lenzen gemakkelijker kunnen worden gemaakt.

Er is veel discussie over de zoeker; bij ILC’s is deze electronisch: je ziet de werkelijkheid niet meer, maar het beeld dat op de sensor valt. En aanvankelijk liep het elektronische zoekerbeeld een fractie achter op de werkelijkheid, waardoor je net te laat kon zijn met je foto. Voordelen zijn dat je het beeld ziet zoals de foto wordt: met de onscherpte die bij het diafragma hoort.

De autofocus is in dynamische omstandigheden nog niet zo goed als met name het Nikonsysteem op de beste spiegelreflexcamera’s. Voor de rest werken de systemen op ILC’s meestal naar behoren.

Allemaal mooi en aardig en gewichtsbesparing voor de professionele camera’s is uitermate welkom. Maar wat wordt de gamechanger? Doordat de sensor nu continu licht en dus beeld ontvangt, kan dat beeld continu worden geanalyseerd. En dan worden er dingen mogelijk waar men kort geleden nog nooit aan gedacht had. Sommige telefooncamera’s laten dat al zien: die slaan continu bij voorbeeld 7 opnames op in het geheugen, waardoor de gemaakte foto gecombineerd kan worden met eerdere ogenblikken. Daardoor kan bij voorbeeld ruis worden verminderd en kunnen lange sluitertijden worden gesimuleerd. Bij een Olympus-camera kunnen bij gebruik van lange sluitertijden pixels die genoeg licht hebben ontvangen worden uitgezet, zodat er geen overbelichting ontstaat, terwijl andere pixels nog verder licht ontvangen. Kunstmatige intelligentie kan worden ingezet om gezichten en ogen te herkennen en daarop scherp te stellen; meerdere opnamen kunnen worden gecombineerd om de scherpte te verbeteren tot subpixel niveau. Ook wordt het dan mogelijk om op voorhand al trefwoorden toe te kennen, wat veel werk uit handen kan nemen. De mogelijkheid om beelden al vooraf te analyseren gaat de fotografie op zijn kop zetten en maakt het maken van kwaliteitsbeelden gemakkelijker.

Kortom: wil je profiteren van deze nieuwe ontwikkelingen, koop dan geen spiegelreflexcamera (SLR), maar een spiegelloze camera met de mogelijkheid om lenzen te verwisselen: een ILC. Ik wacht denk ik tot Nikon met de tweede serie camera’s komt na de net geïntroduceerde Z6 en Z7, zodat de kinderziektes er dan uit zijn.


zaterdag 29 september 2018

panorama's met smartphones


Iets wat je niet op een geavanceerde camera, maar wel op een smartphone kan doen, is een panorama "trekken". En dat is vaak toch wel erg leuk. Je zet de functie aan, en terwijl je de telefoon van links naar rechts, of van boven naar benden draait, wordt er steeds een rij pixels aan het beeld toegevoegd. Daar waar je standaardbeeld bij voorbeeld 6 megapixels heeft, kun je eindigen met bij voorbeeld een foto die twee keer zo breed is met een beeld van 12 megapixels.

Twee voorbeelden:

Bovenstaande foto maakte ik op Vlieland vorige week met mijn iPhone 6S. Een aardige zonsondergang, met oranje licht aan de horizon, en roze wolken bijna boven me. Beide kon ik pakken met mijn telefoon verticaal, en met de panoramafunctie kon ik van helemaal links naar helemaal rechts in één foto krijgen.

Onderstaande foto heeft mijn vrouw Dory gemaakt in de Oostenrijkse bergen. Met haar iPhone 5. Ik vind het een prachtige combinatie van het wandelpad, en het berglandschap er om heen.


Alternatief voor Photoshop en InDesign

Om foto's te bewerken, illustraties te maken en brochures of boeken te maken, maken de meeste mensen gebruik van de software van Adobe. Photoshop voor fotografie en illustraties, en InDesign voor desktop publishing. Voor zeker de professionals zijn dit dè standaardprogramma's. Tegenwoordig moet je een abonnement nemen om deze software te gebruiken en updates te krijgen. De maandlasten lijken niet je bankrekening meteen te plukken, maar na enkele jaren heb je toch aanzienlijke bedragen uitgegeven.

Er is nu een serieus alternatief. De Engelse firma Serif heeft voor dezelfde toepassingen software ontwikkeld met ruwweg dezelfde mogelijkheden. De suite heeft de naam Affinity gekregen en is als losse programma's verkrijgbaar voor Windows en Mac-computers. Voor fotografie is Affinity Photo nu al een tijdje uit. De prijs ligt rond de €55. Voor illustraties, dan wel creatieve computerkunst is Affinity Designer ontwikkeld. Voor destop publishing is nu een beta-versie uitgebracht van Affinity Designer als alternatief voor InDesign.

Ondanks dat ik voor fotobewerkingen die ik in Adobe Lightroom niet kan doen, standaard naar Photoshop ga, heb ik uit nieuwsgierigheid toch Affinity Photo aangeschaft (toen nog voor €35). De lay-out lijkt op Photoshop, en heel veel van de mogelijkheden zijn hetzelfde. Je moet aan de terminologie even wennen. Vanuit Lightroom kun je naadloos naar Affinity Photo voor extra bewerkingen. Goede tutorials zijn beschikbaar op de Affinity site; een paar eerste stappen zijn bij voorbeeld ook te vinden op Computertotaal. Photo kan zonder veel problemen omgaan met PSD bestanden (de Photoshop-bestanden).

Affinity Photo en Designer zijn ook verkrijgbaar voor de iPad; de prijzen liggen op ongeveer de helft van de desktopversie.

Mijn laatste fotoboek van Alphen heb ik gemaakt in InDesign op de computer van een goede vriend, en dat is de enige ervaring die ik heb met het programma. Omdat ik gebruiker ben van Photo, heb ik de beschikking gekregen over Designer. Een paar dingen uitgeprobeerd. Ook dit programma werkt in grote lijnen zoals de grote broer InDesign. Het programma is nog niet af, en er ontbreken dus nog wat zaken. Maar als de aanschafprijs op hetzelfde niveau ligt als Photo, is het een erg aantrekkelijk programma om mee aan de slag te gaan.

In eerste instantie is de conclusie: als iemand een begin wil maken met serieuze fotobewerking, creatieve illustraties, of desktop publishing, maar geen honderden, en op termijn duizenden euro's aan  software uit wil geven, hoeft er niet verder gezocht te worden naar alternatieven. Huidige gebruikers van de Adobe software zullen misschien niet gauw overstappen op de Affinity suite, maar een aantal zal dat zeker gaan doen: de mogelijkheden zijn hetzelfde, en de kosten een stuk lager. Misschien stap ik ook nog een keer over. Op de website voor Affinity vind je verdere informatie.

zaterdag 15 september 2018

Pech en mooie foto's in de Oostenrijkse Alpen

Tijdens onze trip naar Oostenrijk, Karinthië vlak boven de grens met Italië, mmakten we een rit bergop. We hadden begrepen dat we vlakbij ons dorp Kötschach-Mauthen de berg op konden rijden naar een kom in de bergen op de Italiaanse grens. Op een 1900 meter hoogte was er een mooi wandelgebied. De dag ervoor had het fors geregend, en op de hogere bergen lag een vers laagje sneeuw, de eerste van het jaar. Het was een klein weggetje omhoog. Het eerste deel was geasfalteerd, maar na een tijdje werd het kiezels, daarna rotsen, en daarna rotsen met kuilen. Mijn auto is van een sportief karakter, met een lage wegligging. Niet geschikt voor dit soort weggetjes. Maar ja, je bent eenmaal op weg, en voorzichtig ga je verder. Af en toe hoor je dat de onderkant wat raakt, maar er lijkt niets aan de hand. Eenmaal boven gekomen maakten we ons gereed voor de wandeling. Tot er zich onder de auto een plas olie begon te vormen: het motoroliecarter was gescheurd. De rest van de dag zijn we bezig geweest om auto en onszelf te repatriëren. Telefoondekking hadden we niet, dus we moesten de waard van de herberg hulp vragen; hij had een vaste lijn. Na drie uur wachten werden we opgehaald.

In de wachttijd, en nadat we hulp hadden geregeld, konden we een beetje rondlopen en -kijken. Het waren prachtige uitzichten. Aan het avontuur hebben we dus toch nog wel een paar mooie foto's overgehouden. De volgende dag was de sneeuw weer verdwenen. De reparatie duurde twee dagen, we konden een leenauto meekrijgen.




zaterdag 4 augustus 2018

Zwart-witexperimenten op het strand

Tijdens trips ga ik geregeld tegen zonsondergang naar het strand, in de hoop daar interessante kleurige foto's te maken. In de meeste gevallen gebeurt niet wat je hoopt. Dan sta je maar te wachten. Tijd om te proberen om wat andere foto's te maken dan je meestal doet. In dit geval koos ik het strand zelf als focus, en maakte ik de zee en de lucht onscherp door mijn diafragma open te zetten. Dat geeft wat mysterieuze effecten aan de beelden. Dat benadruk ik verder door de foto's om te zetten naar zwart-wit.

Hier sta ik op het fameuze strand van Gairloch aan de Schotse westkust. De resultaten zal de één mooi vinden, de ander niets aan. Graag hoor ik wat jij er van vindt.

6 seconde belicht bij f/4,5 en ISO100, 35 mm brandpunt


25 sec belicht bij f/6,3 en ISO 100; 35 mm

Slecht weer

Het is in Schotland niet altijd mooi weer. Voor de fotografie is dat soms een zegen. Zware wolken passen goed bij de ruige natuur. Soms is het ook mooi om regenbuien te fotograferen. In het veranderlijke weer kun je voorbijkomende buien fotograferen, terwijl je zelf lekker droog staat.

We waren in Ullapool, en ik stond rustig op de havenpier om me heen te kijken, terwijl de anderen winkels met Schotse kleding bezochten. Over het water (Loch Broom) zag ik over de oostelijke bergen buien voorbij trekken, terwijl er tussen de wolken door ook licht doorkwam. Dat leverde wel aardige plaatjes op.


1/100 sec bij f/16 en ISO 220, 200 mm brandpuntsafstand.


zaterdag 28 juli 2018

Loch Maree, Schotland

Eén van de bekendere vista's van de westkust van Schotland krijg je te zien als je van Inverness naar Gairloch rijdt. Je komt dan over een pas en vanaf de pas kijk je door de Glen Docherty naar Loch Maree, ook in de lengterichting. De weg slingert zich door de glen. Een prachtig uitzicht. We zijn er een paar keer geweest, en elke keer is het licht, zoals altijd in Schotland, weer anders. De eerste keer kwamen we aanrijden, en scheen de zon door de zware bewolking heen precies op het eind van de glen. Maar ja, auto parkeren, camera pakken en instellen, en weg is het licht. Deze foto is gemaakt op een keurige zonnige dag. Daardoor komt alles tot zijn recht, met veel verschillende kleurtinten.

1/160 sec bij f/14 en ISO 400. 135 mm brandpuntsafstand.

Het meer is ongeveer 20 km lang; aan het eind stroomt het water als Ewe River naar Loch Ewe, wat een deel is van de Atlantische Oceaan. Tussen Gairloch en Poolewe kijk je precies vanaf de andere kopse kant in de lengterichting van Loch Maree, richting de Glen Docherty. Ook dat levert een mooi plaatje op. In de verte zie je de weg zich omhoog slingeren.

1/200 bij f/14 en ISO 100; 200 mm brandpuntsafstand

zondag 22 juli 2018

Dè boom van Schotland

In een boek over Schotland hadden we een mooie foto gezien, die gemaakt is in het gebied waar we in Schotland zaten. Het was een bijzondere en erg mooie foto. Dus we dachten, die gaan we ook maken. Nu is het maken van foto's, die anderen hebben gemaakt niet mijn hobby, maar hier gingen we voor. De foto is gemaakt bij het Loch Maree, één van de mooiere meren in Schotland, vooral vanwege de prachtige bergen, die er omheen staan. Bergen van een duizend meter hoogte, terwijl het meer op zeeniveau ligt. Het duurde even voordat we de plek konden vinden. Op de foto staan twee karakteristieke onderwerpen: een alleenstaande boom, en de berg Slioch.

Dè boom van Schotland. 1/80 sec bij f/14 en ISO 100, 35 mm brandpunt.

Eén van de redenen, waarom de Schotse landschappen zo bijzonder zijn, is dat er bijna geen bomen zijn. Dat maakt dat je altijd vrij zicht hebt, en dat de bergen een oerindruk maken. Alleenstaande bomen zijn dan fotografisch erg aantrekkelijk. Ze staan markant in het landschap, en benadrukken de kaalheid van de rest van het landschap.

De eerste dag, dat we er aan toe kwamen was het weer nog niet je dat, maar we zijn er vast naar toe gelopen om te oefenen, en je weet natuurlijk nooit of het weer beter gaat worden. Later werd het weer inderdaad beter, en konden we dè boom, nu langzamerhand onze boom, op de plaat zetten.
Verderop stond er nog een eenzame boom, die we de eerste dag gelijk maar hebben meegenomen.

1/200 sec bij f/16 en ISO 400, 70 mm.

zaterdag 14 juli 2018

Avondlicht in Schotland

Belichting: 0,5 seconde bij f/16 en ISO 100, 70 mm brandpuntsafstand; vanaf statief; tijd: 21.12 uur.


























In mei zijn we twee weken in Schotland geweest. Daarvan één week met name om foto's te maken. We hadden aardig weer: wisselend bewolkt en droog meestal. Locatie: we vlogen op Inverness, en vandaar anderhalf uur rijden naar de westkust. Gairloch en Poolewe waren de plaatsjes waar we verbleven. Dit was al de vijfde of zesde keer naar Schotland in een paar jaar. Waarom steeds naar Schotland? De natuur is geweldig: bergachtig met bergen vanaf zeeniveau tot net boven de 1000 meter; de bergen zijn ongerept, soms lopen er schapen rond, maar weinig is gecultiveerd. Er zijn weinig bomen, dus je hebt bijna altijd vrij zicht; voor fotografie is dat een zegen, en de enkele bomen doen het dan geweldig. Het is heerlijk rustig, dus als je aan het wandelen bent kom je in het voor- en najaar maar een paar mensen tegen. Op een paar gebieden na, is er altijd wel enige bewoning, dus een herberg is altijd te vinden. En ten slotte: je kunt er marmelade met whisky kopen.






We hoopten op een paar mooie zonsondergangen (de zonsopgangen om half 5 in de ochtend hebben we laten lopen). Dat viel eigenlijk tegen: of er lagen wolken boven de horizon, of er waren geen wolken om mooi te kleuren. Wat je dan wel kunt doen, is wachten op het late licht: de wereld wordt dan eerst geel, later rood, en ten slotte paars. Deze foto's zijn in dat late licht gemaakt in een gebied tussen Gairloch en Poolewe.
Tip: klik op elke foto voor een schermgrote beleving.

zaterdag 7 juli 2018

De Melkweg fotograferen



Als je gefascineerd bent door een heldere sterrenhemel zoals ik, dan is het ook een uitdaging om dat te fotograferen. Ik hoopte dat ik in Zuid-Frankrijk in een gebied zou komen met weinig lichtvervuiling, dus dat zou een mooie kans zijn. Foto's van de Melkweg had ik eerder gemaakt, ca. 10 jaar geleden, maar daar was ik nog niet tevreden mee. Niet met de voorgrond, die ook interessant moet zijn op een foto, en niet met de Melkweg zelf.

Vooraf heb ik me georiënteerd op de techniek, de stand van de Melkweg, en de locatie om de foto te nemen. De stand van de Melkweg vond ik met het programmaatje Stellarium, gratis voor op de PC. In de week dat ik naar Frankrijk ging, is de Melkweg goed te zien boven de horizon in zuidoostelijke richting tussen 12 en 3 uur in de ochtend. Aangezien ik in heuvelland zat, en in de buurt van de Mont-Ventoux, zocht ik op de kaart een plek waar ik redelijk vrij die kant op kon kijken. De maan was half, stond niet in beeld, maar gaf wel wat lichtverstrooiing.


Wat techniek betreft: de hemel draait om de Poolster in het noorden. Als je naar het zuidoosten kijkt, draaien de sterren sneller dan als je naar het noorden kijkt: de Poolster staat stil. Mijn belichtingstijd met een lens met 16 mm brandpuntsafstand kon hooguit 15 seconden zijn. Bij langere tijden krijg je streepjes als sterren. Het diafragma helemaal open om zo veel mogelijk licht te vangen: f/4 voor mijn lens. De ISO zo hoog mogelijk om ook op die manier veel licht in je sensor te krijgen. Ik koos voor ISO 5000 (hogere waarden geven veel ruis).

In Frankrijk heb ik overdag een aantrekkelijke plek gezocht, en met de augmented reality van mijn  app PlanIt op mijn telefoon, kon ik ter plekke zien waar de Melkweg zou staan tussen 12 en 3 uur. Uiteindelijk ben ik er tegen 12 uur naar toe gegaan, en heb tot kwart voor 1 deze foto's gemaakt. Op de foto zie je de Melkweg veel duidelijker dan in het echt, en voor een optimaal beeld moet je de foto op de computer nog nabewerken: contrast verhogen, iets meer verzadiging voor de kleuren.

Aan het resultaat kun je zien, dat, terwijl de zon voor 10 uur onderging, er om 12 uur nog steeds licht van de zon gevangen wordt. Ook is mijn conclusie, dat strooilicht van de maan er voor zorgde dat de sterren niet op zijn helderst waren. Anderzijds werd de voorgrond wel mooi opgelicht door de maan.

Ik ben blij met deze foto's. Toch ga ik het nog een keer proberen, als de gelegenheid zich voordoet.

woensdag 27 juni 2018

Carrières de Lumières

Sinds maart eindelijk weer een blogpost! Waarom ik zo lang niets van me heb laten horen? Meerdere redenen:
1. Een creativiteitsdip na het voltooien en publiceren van mijn fotoboek van Alphen (het gaat goed met de verkoop: van de 750 exemplaren heb ik er nog ongeveer 50 over).
2. Een vakantie naar Schotland en het verwerken en bewerken van de meer dan 1000 foto's.
3. Een vakantie naar Zuid-Frankrijk en het verwerken van de foto's daarvan.




In deze post beelden van de Carrières de Lumières. Locatie is mergelgroeven bij Les Baux-de-Provence, zuid van Avignon in Zuid-Frankrijk. De mergel is in blokken gewonnen, en dat resulteert in grotten die rechthoekig van vorm zijn. Op alle muren worden beelden geprojecteerd, die verschuiven en komen en verdwijnen. Ik schat dat er iets van 30 muurvlakken zijn, waarop op één moment 5 tot 10 verschillende beelden te zien zijn. Er zijn steeds twee voorstellingen; toen wij er waren waren dat popmuziek uit de sixties en De Spaanse schildermeesters ten tijde van Picasso.




De foto's zijn gemaakt met mijn iPhone en laten de schaal zien. De staande fotolinks geeft een goede indruk hoe de muren er in principe uitzien. Rechts geeft een detail van het landschap buiten.