zaterdag 13 mei 2023

Vogeltjes fotograferen

 

Vorig jaar zomer richtte ik met twee andere fotografen een regionale groep op voor natuurfotografie. De regio betreft het deel van Zuid-Holland, dat bovcn Rotterdam ligt. Er zijn op dit ogenblik 17 actieve leden. Hieronder zitten ook gerenommeerde vogelfotografen als Inge Duijsens, Mary Thoms en Claudia van Zanten. Het heeft mij gestimuleerd om ook weer vaker vogels te fotograferen. Op het ogenblik heb ik daarvoor een telezoomlens met brandpuntsafstanden  van 100 mm tot 400 mm. Ik heb op verschillende manieren en omstandigheden foto's gemaakt. 

Bij Nieuwkoop en Noorden ligt een watergebied dat de Groene Jonker heet. Je kunt er langs paden doorheen lopen langs diverse waterpartijen. In het voorjaar kun je luisteren naar het gefluit, en daarmee lokaliseren waar bepaalde vogels zitten. Er zijn watervogels, en ook rietvogels. Als er weinig wind is, zitten ze hoger in het riet, en kun je ze goed fotograferen. Als ze lager zitten, is het tussen het riet een uitdaging om ze scherp in beeld te krijgen. Hier zijn wat foto's te zien van de rietzanger, een klein vogeltje.





In de bossen kun je dezelfde tactiek gebruiken om vogels in de bomen te spotten. Vaak zitten ze dan wel weer hoger in de bomen, en dus verder weg. Ook dan is scherpstellen een handkarwei, omdat de autofocus het kleine vogeltje moeilijk identificeert tussen de takken. Zelfs met de hulp van kunstmatige intelligentie van de camera om vogels te herkennen, lukt het dan niet. Hierbij een roodborstje en een vink.




De derde manier gebruikte ik in mijn achtertuin, waar we voer strooien, waar allerlei vogels op af komen. Nu doen ze dat alleen, als je er niet bent, of een hele tijd stil zit. Ik gebruikte een alternatieve methode. Iets wat anderen vaker doen, maar voor mij was het de eerste keer dat ik die gebruikte voor vogels. Ik zette mijn camera op een klein statiefje. De camera verbond ik met een app op mijn telefoon, ik ging zelf binnen zitten en zag op mijn telefoon wat de camera zag. Ook scherpstellen en afdrukken kon ik doen vanuit de app. Op deze manier zijn de vogels minder schuw. Hierbij twee foto’s van een heggemus en een duif. Als je vogeltjes van zo dichtbij ziet, zie je heel mooi hoe het verenkleed in elkaar zit.



















donderdag 23 maart 2023

Opknappen oude trouwfoto

 

Soms krijg ik van vrienden de vraag of ik oude familiefoto’s kan opknappen. Die zijn in de loop van de tijd vervaagd en verkleurd. Dat zijn vaak ook trouwfoto’s. Laatst kreeg ik weer zo’n verzoek, en dat bleek een hele opgaaf. Het betrof een trouwfoto van de ouders. De foto was ongeveer honderd jaar oud en hing aan de muur. Die was zo vervaagd, dat op sommige plekken de details ook echt waren verdwenen. En dan wordt het lastig. 


De oorspronkelijke foto in de lijst


De tweede foto, niet helemaal gelijk.
De foto zat in een ovalen lijst, zoals dat vroeger vaker werd gedaan. De ovale foto was geplakt op een ondergrond met een roodbruin patroon. Ik heb bij een hobbyzaak gevraagd om alles uit elkaar te halen. 

Gelukkig was er nog een foto, die minder lang in het licht had gehangen; meer detail, maar het was niet precies dezelfde foto. Deze foto zat in een randloos lijstje, dat gemakkelijk open gemaakt kon worden. Van beide foto’s heb ik toen foto’s gemaakt. 

De originele foto heb ik opgeknapt door het eerst op de stamboomsite MyHeritage te laten opknappen. Vervolgens alle ongewenste spikkels en lijntjes weggepoetst. Voor de delen, waar de details echt waren verdwenen, heb ik de andere foto er licht doorheen laten schijnen in Photoshop. Ten slotte het geheel weer in dezelfde sfeer, kleurtoon gezet. Het uiteindelijke resultaat heb ik eerst geprint op glanzend papier, maar omdat het authentieker is, daarna op mat papier.

Bij de hobbyzaak alles weer in elkaar laten zetten, met een nieuwe achterwand, en prachtig museumglas. Het eindresultaat hangt nu weer op de oude plek aan de muur. Toch een paar maanden mee zoet geweest.

Het uiteindelijke resultaat, digitaal, nog niet geprint.




zaterdag 4 februari 2023

Wisenten

Een week geleden ben ik met een regionale groep van natuurfotografen naar de wisenten op de Veluwe geweest. Wisenten zijn de Europese bizons. Een paar decennia geleden waren ze in het wild uitgestorven. Van de exemplaren in dierentuinen is toen een fokprogramma gestart, en zijn ze uitgezet op meerdere plekken in Europa. Nederland heeft nu vijf wisenten, die in het wild leven (ze worden niet gevoerd) op een gebied op de Veluwe. 

Het terrein is onderdeel van een Defensie terrein in de buurt van Kootwijk, en alleen toegankelijk onder begeleiding van een boswachter. De wisenten kunnen niet weg door een electrische omheining. Ander wild, zoals herten, vossen wilde zwijnen kunnen er wel vrij in en uit door onder of over de omheining te kruipen, resp. springen.

De wisenten zijn relatief schuw, en lopen langzaam weg als je te dichtbij komt. De boswachter zorgt er voor dat je binnen de omheining niet dichter dan ongeveer 100 meter nadert. Als ze aanslaan, kunnen ze met 60 km per uur op je af denderen! Toch hadden we uitgebreid de gelegenheid om te fotograferen.

Onderweg kregen we extra informatie. Ik kan nu onderscheiden de sporen van edelherten, reeën, wilde zwijnen en wolven. Voor de laatste zie de foto van een pootafdruk. De boswachter legde ook uit de invloed die de komst van de wolf heeft op het wild op de Veluwe. Het aantal herten en wilde zwijnen blijft beter in balans. Alleen al door de aanwezigheid krijgen bij voorbeeld wilde zwijnen minder nageslacht. En door de nieuwe aanwezigheid van (reeën-)kadavers groeit de diversiteit; er vliegen en broeden nu weer raven op de Veluwe.








Afdruk van een wolvenpoot

Badplaats van wilde zwijnen



zaterdag 31 december 2022

Golven

 




Vandaag is het oudejaarsdag, dat betekent dat morgen weer 10.000 mensen de nieuwjaarsduik gaan nemen. Om alvast een beetje in de stemming te komen, deze foto's van golven aan het Scheveningse strand bij de Zuidpier. Omgezet in zwartwit krijgen ze een ander karakter. 

Voor de fotografen: de foto's zijn bewerkt met het NIK-filter Silver Efex Pro 2, en daarna nog aangepast.





zaterdag 26 november 2022

Impressionistische beelden van de herfst



De tijd vliegt. Het is alweer twee maanden geleden dat ik mijn laatste blogbericht plaatste. Die ging over dubbelbeelden, een techniek die onder andere gebruikt kan worden voor impressionistische beelden. Ik wil zo veel andere dingen doen, dat ik te weinig aan het maken van foto's toe kom. Maar het helpen oprichten van een regionale groep van natuurfotografen onder de Nederlands Bond van Vrijetijdsfotografen stimuleert me om weer vaker de camera ter hand te nemen.

Geïnspireerd door foto's uit het blad Natuurfotografie ben ik weer gaan experimenteren met het bewegen van de camera tijdens het fotograferen. Ik wilde foto's maken van de herfst, of beelden waar het herfstgevoel uit blijkt. Deze manier van fotograferen wordt ICM genoemd, wat staat voor Intentional Camera Movement. Omdat er overdag zoveel licht is, dat je bij langere sluitertijden overbelichting krijgt, bracht ik een grijsfilter aan voor de lens om een deel van het licht tegen te houden. De foto's, die ik in dit blog laat zien, zijn gemaakt met een sluitertijd van 4 seconden. In die 4 seconden hield ik de camera min of meer stil gedurende de eerste seconden. Daarna richtte ik de camera ook op andere delen van de omgeving. Op die manier kreeg ik een mengeling van impressies in één beeld. Door veel foto's te maken, en de resultaten te bekijken, krijg je langzaam een idee wat wel en wat niet werkt. 

Hierbij drie resultaten, die ik zelf mooi vind, en me meer dan een traditioneel scherpe foto het herfstgevoel geven. Ze zijn alle drie gemaakt in de bossen noord van de dagcamping Austerlitz.

De eerste foto is een dubbelbeeld van de foto's samen met een detailfoto van een takje met blaadjes. Dat beeld maakt voor mij het herfstgevoel compleet.







zaterdag 24 september 2022

Dubbelbeelden

 




Wat al langer in Photoshop kon, maar nu ook steeds meer in camera's, is het over elkaar leggen van foto's. Dat kunnen er twee zijn, of ook meer. Mooie, dan wel interessante beelden kunnen op verschillende manieren worden gecreëerd. Eén van die manieren is om eerst een normale scherpe foto te maken, en meteen daarna van hetzelfde onderwerp een tweede foto, die niet scherp is. 

Hier laat ik daar enkele voorbeelden van zien. De bovenste is van een treurwilg  Je kunt op veel verschillende manieren de onscherpe foto maken: een beetje of heel erg onscherp, en je kunt de focus voor de boom of achter de boom leggen. Als je de twee foto's in de camera kan samenbrengen, kun je gelijk het resultaat zien; als je niet tevreden bent, probeer je net wat anders. Bovendien kunnen de twee foto's ook op meerdere manieren worden gecombineerd: alle lichtwaarden worden per pixel opgeteld, zodat je een lichte foto krijgt, of het gemiddelde kan worden genomen, of van de twee lichtwaarden de lichtste of de donkerste. Achteraf kun je aan de gegevens van de foto niet meer zien hoe ze gecombineerd zijn.

De linker foto is met de zelfde techniek gemaakt van een cosmea-bloem uit de tuin.. Door de twee foto's op deze manier te combineren ontstaat een soft en dromerig beeld.

Het derde voorbeeld is een doorkijkje van bomen.

De onderste foto is op een andere manier gemaakt. De boom heb ik vanuit vijf verschillende richtingen gefotografeerd, en elke keer geprobeerd de stam opo dezelfde plek in het beeld te zetten. De achtergrond is dus steeds anders, en die beelden komen door elkaar zichtbaar. Pep 



Ventosa is daarmee bekend geworden, en heeft daar ook met andere onderwerpen uitgebreid mee geëxperimenteerd. Zie zijn website https://www.pepventosa.com/. 

zaterdag 27 augustus 2022

Facebook likes en de foto van een bloem

Dit is een foto van een bloempje met de naam Wildemanskruid, of Pulsatilla Vulgaris. De foto ging viraal op Facebook en ontving in totaal meer dan 15.000 likes. Veel meer dan de landschapsfoto's, waar ik zelf trots op ben; één kwam boven de duizend likes, de rest duidelijk minder. Waarom die ene foto?

Wildemanskruid is licht giftig, maar wordt door homeopaten in lage concentraties gebruikt voor een aantal aandoeningen. De foto is gemaakt in de duinen achter een strand aan de westkust van Schotland bij het plaatsje Achmelvich. Ik heb hem gemaakt met mijn iPhone. Is het een bijzondere foto? Ik heb er wel voor gezorgd, dat de omgeving op de achtergrond te zien is. Verder is het een eenling, de enige in het gebied. Het licht is ook mooi, waardoor alle haartjes op de stelen en de buitenkant van de bloemen mooi oplichten. Bij de linker bloem kun je naar binnen kijken, van de andere de buitenvorm. Ook zitten er nieuwe knoppen aan te komen, en alles bij elkaar zie je alle aspecten van de bloemen en het plantje. Maar verder?

Ik vind het leuk om mijn Schotland-foto's te tonen bij twee Facebook-groepen, die over Schotland gaan: Scotland's Scenery en Spirit of Scotland. Ik heb de indruk, dat die groepen vooral leden hebben, die buiten Schotland wonen, soms wel van Schotse afkomst. Spirit of Scotland heeft 24 duizend leden, Scotland's Scenery 519.000. Ik heb de foto geplaatst tegelijk op beide groepen. Bij Scotland's scenery werd de foto gelijk door de beheerder gedeeld. Dat gaf meteen een boost. Ja, en we weten langzamerhand wel iets van de algoritmes van Facebook: hoe extremer de lof verwoord wordt, hoe hoger de foto bij iedereen op de tijdlijn, dus hoe eerder mensen hem zien. En bij veel likes wordt dat effect versterkt. 

Na een week was de storm voorbij, en de teller staat nu op 7300 likes, 279 commentaren en 264 mensen hebben het gedeeld. Bij het kleinere Spirit of Scotland deed hij veel minder: 204 likes. een opvallend verschil.

Een maand later heb ik de zelfde foto op een andere groep gezet: Highland Scenery, met 59.000 leden, één tiende van  het aantal van Scotland's Scenery. Maar ook daar scoorde de foto meer dan 7500 likes, met 212 opmerkingen, en 180 keer werd hij gedeeld.

De foto heeft kennelijk toch iets bijzonders voor veel mensen.

zaterdag 23 juli 2022

Foto's met lange sluitertijden op het strand van Durness aan de Schotse noordkust

 Na onze trip naar Lewis en Harris, eilanden aan de westkust, hebben we nog 10 dagen aan de noordwest kust van het Schotse vasteland gereisd. Dat wil zeggen de westkust noord van Ullapool, en een stuk van de noordkust. Ook daar zijn er heel mooie plekken, waarvan ik een paar foto's wil delen. Ik ben me bewust van het risico, dat ik je begin te vervelen met mijn "vakantiefoto's". Nu maak ik op mijn trips foto's om herinneringen vast te leggen, maar daarnaast probeer ik foto's te maken, waar ik eerder plezier aan heb om naar de foto te kijken, dan dat het me om de herinneringen gaat. Dat zijn de foto's, waar het me in mijn fotografie hobby om gaat, en waar ik me nog steeds in probeer te verbeteren. Dat zijn ook de foto's, die ik in mijn blog met je deel.





Deze foto's zijn gemaakt op het strand van Durness aan de noordkust. Eén van de weinige toeristische plaatsen in het noorden. De foto's zijn gemaakt met langere sluitertijden, waardoor de structuur in het water wordt uitgemiddeld. Dat geeft de foto's een rustige uitstraling. De belichtingstijd bij beide foto's was 15 seconden. Om overbelichting te voorkomen, schroef ik een filter op mijn lens, dat veel licht blokkeert. In de rotsen kun je allerlei vormen herkennen. De onderste foto geeft een overzicht van het strand met de rotsen.



zaterdag 16 juli 2022

Pointillisme






Elk voorjaar is er een korte periode, dat bomen hun eerste blaadjes krijgen. Over de hele boom verspreid zitten er dan blaadjes aan de takken, terwijl de kruin nog transparant is. Alsof een schilder een boom schildert met allemaal kleine lichtgroene of gele puntjes aan de takken. Ik vind dat een prachtig gezicht: een driedimensionale bol, gevuld met lichte stippen. Al een jaar of tien wil ik dat ook op de foto krijgen, maar dat valt niet mee. Meestal is de achtergrond rommelig, of zit er een lichte lucht achter. 

Dit jaar vond ik bomen en omstandigheden, die me in de buurt brachten bij de foto, die ik voor ogen heb. Op twee plekken in Schotland, en thuis in de buurt. Ik blijf nog zoeken elk jaar naar mijn ideale foto.




zaterdag 9 juli 2022

Meeuwen en zeehonden tellen


Meeuwen


 Soms zie je een beeld en dan denk je: er ontbreekt nog net een finishing touch. De bekende Nederlandse fotograaf Ruben Smit (De nieuwe wildernis, en nu Grutto, de reis van onze nationale vogel) liet eens een foto van een fraai bospad aan zijn vader zien; na een tijdje zei die: waar is het konijn? Als je aan zee zit, zijn er meeuwen, vaker dan konijnen. Het loont dan vaak de moeite om te wachten tot er een meeuw voorbij komt vliegen, die je dan kan proberen te vangen op een mooi plekje in de compositie. Hier twee voorbeelden.



Zeehonden

Op veel plaatsen in Schotland kom je zeehonden tegen. Ze vinden een rustig plekje om lekker uit te rusten en een beetje op te warmen. Ze passen ongelofelijk goed in de omgeving. Ze hebben een camouflagepatroon, dat ze haast één maakt met de rotsen waar ze op liggen. Kun je op de onderste foto ook 28 zeehonden tellen? [Tip: klik op de foto om hem te vergroten]








donderdag 7 juli 2022

Stranden van Harris anders



Een korte blog deze keer. Wel weer over Schotland. Bij het fotograferen probeer je ook wat creatievere foto's te maken dan de standaard ansichtkaarten. Dit zijn drie foto's van de zanden/stranden, die net wat anders zijn.






zaterdag 18 juni 2022

Stranden van Harris



 Lewis en Harris vormen één eiland. Het zuidelijke deel heet Harris, en is van Lewis gescheiden door een bergrug. De gastvrouw van onze B&B vertelde ons, dat in Harris een heel ander dialect wordt gesproken dan op Lewis; als gevolg van die bergketen. 

Ook op Harris zijn er prachtige stranden te vinden. Door de gele kleur van het zand, is de zee bij het strand vaak groen van kleur, wat een Caraïbische indruk geeft. Werkelijk prachtig. De bekende stranden zijn Luskentyre / Seilebost en Sgarasta, beide aan de westkust.